Bezcieleśni, skręcamy w lodowy zamek Chrom. Pędzimy szybko, bardzo szybko. Wrażenie jakbyśmy mknęli na grzbiecie fali inwazyjnego programu, zawieszeni nad zmiennym blaskiem mutujących systemów defekcyjnych. Jesteśmy świadomymi plamami oleju, spływającymi wzdłuż korytarzy mroku. Gdzieś tam mamy ciała, bardzo daleko stąd, w ciasnym pokoiku na poddaszu, pod sufitem ze stali i szkła. Gdzieś tam mamy może tylko mikrosekundy, by się wycofać.
“WYPALIĆ CHROM” – William Gibson
Pojawia się rdzeń danych, odsłonięty i bezbronny… To przeciwna strona lodu, obraz matrycy, którego jeszcze nie oglądałem […]. Dane rdzenia wznoszą się wokół jak pionowe pociągi towarowe w kolorach kodów dostępu. Jaskrawe barwy podstawowe, niesamowicie jasne w przejrzystej pustce, łączone niezliczonymi poziomnicami w dziecięcych błękitach i różach. Lecz lód wciąż okrywa mrokiem coś w samym centrum: serce kosztownej ciemności Chrom, samo serce…
„WYPALIĆ CHROM” – William Gibson
Gdyby moje ciało spotkała nagła śmierć, miałbym do dyspozycji tę samą co zawsze drogę ucieczki: po pulsujących łączach, przez sekretne przejścia, poza Sieć, poza wszelkie ślady znanej rodzajowi ludzkiemu płaszczyzny danych, poprzez tunele informacyjne wiodące wprost do serca TechnoJądra.
„UPADEK HYPERIONA” – Dan Simmons
